Remco Bakker is voorzitter raad van bestuur van de Raphaëlstichting. Daarnaast was hij collegiale coach van Esther Liefers, directeur/ bestuurder van Zorgcentrum Rosengaerde. Wat heeft Remco Bakker ertoe bewogen collegiale coach te worden? Hoe heeft hij het coachingstraject met Esther Liefers ervaren?
“Ik heb mij in de eerste plaats aangeboden als collegiale coach omdat het mij leuk leek; ik ben graag met collega’s in gesprek over de rol en het vak van bestuurder. In de tweede plaats denk ik dat het beginnende maar ook ervaren bestuurders echt kan helpen. De positie van bestuurder is vrij eenzaam en alleen. Zeker als eenhoofdig bestuurder heb je geen mensen binnen en buiten de organisatie waar je gemakkelijk op terug kunt vallen, die voor jou een vanzelfsprekende gesprekspartner zijn, de dilemma’s kennen van binnenuit, snappen wat de bijzonderheden van deze rol zijn. Daarvoor kom je toch vaak bij een collega-bestuurder uit. Het helpt om af en toe op een wat ‘vrije’ manier in een soort buddysysteem met elkaar op te trekken.
“Toen ik zelf begon als bestuurder, heb ik mij de eerste jaren ook heel uitgebreid laten coachen, door een coach ‘van buiten’. In vergelijking daarmee kan collegiale coaching naar mijn idee laagdrempeliger voelen, wat nabijer; het is snel herkenbaar. Zeker als je vertrouwd wilt raken met de rol van bestuurder, is het heel fijn als je een collega hebt die ergens in mee kan kijken, op basis van een gerichte vraag. Dat vind ik ook het mooie aan dit coachingstraject: het is niet ongelimiteerd sparren, er ligt een vraag van degene die je begeleidt. Het is een gestructureerd traject met een begin en een eind. En het is niet bedoeld om de ander van advies te voorzien, maar om de ander te ondersteunen in zijn of haar eigen traject, zoeken naar een rol, een antwoord.”
Vragen stellen
“Het coachingstraject met Esther was mijn eerste traject als collegiale coach, en ik vond het ontzettend leuk om te doen. Het spannende is niet te komen in de rol van adviseur, of in de ‘reddersrol’ of dat je het zelf beter weet, want dat is helemaal niet waar het om gaat. Ik vond het mooi om te ontdekken dat je door vragen te stellen iemand verder kan helpen in zijn eigen groeiproces. Het was heel leuk dat bij Esther te zien. Ze heeft tijdens het traject echt stappen gezet.
“Als collegiale coach sta je op afstand maar ben je tegelijk bekend en vertrouwd met de situatie, daardoor kun je gericht doorvragen op een thema. Je moet daarbij de houding hebben niet sturend te willen zijn. Het moet iemands eigen oplossing zijn en iemand moet zijn eigen keuzes maken. In het geval van Esther gebeurde dat ook heel mooi.”
Verfrist
“Collegiale coaching verfrist ook mijn eigen perspectief op het werk. Doordat je met een ander in gesprek bent, ga je ook weer met een ander perspectief naar je eigen werk kijken. Bovendien is het hartstikke leuk om met collega’s dingen te doen, en dit is een collegiaal contact in een heel vrije context, sterk gericht op de rol die je beiden hebt. Je komt dan ook op het terrein van je beroepsplezier of beroepseer terecht. Dat geeft me ook weer plezier terug.
“Ik vind het ook altijd fijn om iets terug te kunnen doen vanuit mijn vak. Ik leer zelf ook van andere mensen, als ik dan op mijn beurt weer iets voor anderen kan betekenen, geeft mij dat een goed gevoel.”